Expeditie Isadow!

Na vele verzoeken een verslag over de stage die we hier lopen. Inmiddels hebben Marileen en Joni het een stuk meer naar hun zin op het internaat. Ze hebben gesprekken met de leiding over hun gevoelens in en over het internaat. Er wordt gevraagd naar hun mening en hun kijk op de zaken vanuit hun kennis. Marileen heeft zichzelf over laten plaatsen naar de huiswerkbegeleiding van de kleinere meisjes. Ze heeft meer met deze kinderen en voelt zich hier meer op haar gemak. Joni houdt zich bezig met twee meisjes die wat moeite hebben met het school werk; wat meer individueel dus. Dit soort dingen worden door het internaat goed opgepakt en helpen zij hierin meedenken. De eerste verslagen worden ingeleverd en beoordeeld door de begeleiders op de stage. Joni heeft van haar moeder een prachtig pakket gehad waarmee we heel veel leuke dingen kunnen doen. Zo hebben we laatst samen met de meisjes kettingen en armbandjes gemaakt van de kralen en gister hebben we het plein voorzien van prachtige stoepkrijttekeningen.
Inge heeft het nog steeds goed naar haar zin op stage. Ze gaat twee keer in de week naar haar ‘eigen’ gezin. Ze voert gesprekken, schrijft verslagen en beoordeeld potentiële pleegouders. Het werk dat Inge doet is volkomen anders dan dat van Joni en Marileen. Stiekem zijn deze laatste twee af en toe wel jaloers op Inge.

Verder hebben we nog bezoek gehad de afgelopen tijd! Sylvie is 7 april aangekomen in Suriname.. Ondertussen is ze helaas ook al weer vertrokken, maar we hebben een super leuke en drukke week gehad.
De eerste dag zijn Sylvie en Inge gaan winkelen, zo kon Sylvie gelijk (in hoog tempo) wat van de stad zien. Wonderbaarlijk genoeg is Sylvie (met al haar winkel ervaring) in 1 dag gelukt wat ons in 2 maanden nog niet is gelukt.. ze heeft zowaar leuke kleren kunnen vinden. Het was deze eerste dag stralend weer, Sylvie was al flink verbrand, dus we hadden goede hoop voor het weer van de volgende dag, waarop we hadden gepland om te gaan zwemmen. Maar Helaas.. zo onvoorspelbaar als het weer hier is, de volgende ochtend was het bewolkt. Het was nog vroeg, dus in de hoop dat het weer nog op zou klaren, zijn we toch maar op weg gegaan naar de Cola Kreek. Ondanks dat het die dag niet echt zonnig was, is het een heerlijke dag geweest. Het was een doordeweekse dag, dus het was er super rustig. Sylvie en Inge deelde hun taxi met drie andere, waar het erg gezellig mee bleek te zijn. Dus met z’n vijven hebben ze die dag heerlijk gezwommen, gegeten, gekletst en gerelaxt.

Maar nu het belangrijkste deel van dit verslag; de trip naar Isadow!!
Laat ik beginnen bij het begin; donderdagavond… Als echte party animal kon Marileen het niet laten om te gaan stappen. Het was ook nog eens Marieke’s verjaardag, dus ja, dan kan je niet achter blijven. Dan ben je wel verplicht tot een kei hard feest! Wat vervelend toch… Vrijdag moesten we om kwart over zeven klaar staan voor de trip. Marileen had zich voorgenomen om dit keer niet tot bam te blijven, maar netjes om twee uur in bed te liggen. Het goede nieuws is dat ze het waar heeft gemaakt om inderdaad niet tot het einde te blijven, maar twee uur werd half drie, drie uur, half vier en uiteindelijk vier uur… Natuurlijk worden er in een dronken bui nog wat mensen gebeld, dus voor dat ze op één oor lag was het goed vijf. Twee uur later stond Inge aan haar bed… Maargoed. De bus stond er al… en er was nog niemand te zien. Uiteindelijk kwam iedereen om de beurt brak en vermoeid aanzetten om in de bus bij te kunnen slapen.. tenminste, dat was de bedoeling. De groep was compleet en de bus volgepropt met eten drinken en 12 bepakt en bezakte mensen, Laritsa, Steffanie, Cindy, Femke, Petra, Wilma, Marileen, Niek, Willeke, Sylvie en Inge & de reisleiding erbij. Maar toen konden we toch écht vertrekken!!
Joni ging helaas niet mee, maar heeft lekker genoten van haar weekendje ‘rust’. Iedereen die Joni kent zal weten dat het haar niet veel uitmaakt om alleen te zijn; lekker je ding doen, lekker sloom en traag iedere dag doorkomen. ‘Heerlijk’ noemt ze dat met een lach van oor tot oor.
Om in Isadow te komen zit je eerst vijf en half uur in de bus. Op zich niet erg, maar wanneer je vijf en half uur heen en weer wordt geschud op de bauxietweg, lach je iets minder hard. De staat van deze weg verschilt van dag tot dag en laat ons nou net een slechte dag hebben… Deze weg wordt bijgehouden door de bauxietverwerkingsfabriek. Maar helaas voor ons; vrijdag was dat niet gebeurd. Gooi daar nog een paar tropische regenbuien bij en je hebt duizenden, letterlijk duizenden, kuilen verschillend van een paar centimeter tot vijftig centimeter diep. Een nachtrust helpt alcohol verwerken, maar ja, zonder nachtrust wordt dit wat moeilijker. Goed brak en half dronken hobbelde wij ‘vrolijk’ verder.
Aangekomen in het havenstadje Atjoni (lees; tien houten bootjes dobberend in de modder) stapten wij over. Natuurlijk begon het net op dat moment te regen.. dus voorzien van gekleurde regenpakken en oranje zwemvesten zetten deze bakra’s hun weg voort. Het halve uur op de boot was echter een genot. Alles om je heen is natuur; prachtig om te zien. Met daartussen inheemse dorpjes waar vrouwen hun kleren staan te wassen in de rivier en vis staan te vangen voor het avond eten. Echt heel bijzonder.
Misschien kunnen we in Nederland alle huizen en flatgebouwen groen verven, lijkt het misschien iets meer op deze wonderlijke hoeveelheid bomen en planten.
Eindelijk waren we er; vakantie-eiland Isadow. Dit is een eilandje speciaal voor toeristen, er wonen geen mensen. Er staan 15 kleine hutjes, een paar toiletten en douches en er is keuken met hut die fungeert als eetkamer.
Marileen was zo moe dat het bed in het hutje er op dat moment het meest aantrekkelijk uitzag. Inge en Sylvie hadden meer energie dus die zijn gaan zwemmen met een aantal anderen. De rivier waar het eilandje in ligt, ligt vol met keien en stenen. Dit zorgt naast een prachtig plaatje ook voor hele leuke stroomversnellingen. Met veel moeite zijn de waaghalzen de rivier, lopend over de keien, overgestoken. De stroming bleek toch iets sterker dan het op het eerste gezicht leek, telkens op de tast moest je rotsen en stenen zoeken om jezelf tegen te houden. Zoals te verwachte valt ging dat niet altijd helemaal goed, maar gelukkig hadden we een ervaren gids bij, die ons kon redden van de verzuipenis! Nadat het stromende water ook Inge omver had gebeukt en onderuit had getrokken, deed het ook nog een poging om de rivier op de slepen en haar van haar bikini te beroven, maar gelukkig stonden Sylvie en de gids dit niet toe.
’s Avonds hebben we gezamenlijk genoten van de heerlijke maaltijd die onze kok voor ons had gemaakt. Ook hebben we staan kijken naar een vogelspin (!) die een paar meter van onze hutjes rustig in een boom zat! Het was nog steeds Marieke’s verjaardag dus we hebben de avond ervoor lichtjes opnieuw beleefd. Dit keer met toastjes, feesthoedjes en toeters. Verstandig als we waren lagen we die dag wel netjes om elf uur in ons bed. Ok, verstandig waren we niet, we waren doodop…
De dag erna hebben we ons met het bootje naar een Marrondorpje laten brengen. Marrons zijn de boslandcreolen van Suriname. Het zijn de mensen die afstammen van de gevluchte slaven. Deze mensen wonen in kleine dorpen op hun eigen, in onze ogen, primitieve manier samen. Ze wonen letterlijk in en samen met de natuur. Hun huizen zijn gebouwd van natuurlijk materialen (gevlochten bladeren bijvoorbeeld) en eten van hun eigen geplante groeten, geplukte vruchten, het vissen en de jacht. Voor Marileen was het extra leuk op een Marrondorp te kunnen zien aangezien zij met kinderen werkt die uit dorpen als deze komen.
We zijn van het ene dorp naar het andere dorp gewandeld. Tijdens de wandeling hebben we ons laten betoveren door de flora en fauna. Je ziet hier alles van felblauwe vlinders tot de jodiumboom. In het andere dorp zijn we weer door de boot opgehaald. De boot bracht ons naar een plek waar konden genieten van de rivier. Ook hier waren sterke stroomversnellingen, erg leuk! Als je gaat liggen op een steen hoef je niks te doen en neemt het water je mee verder de rivier op. Ouders wees niet bang, het was veilig! Marileen dacht alleen weer eens leuk te zijn en ging de ‘glijbaan’ af op haar buik, tja, die stenen onder water, komen hard aan als je hier je knieën aanstoot. Gevolg; twee dagen strompelen… Inge was verzot op het water en kon uren in het water blijven zitten. Heerlijk op een rots, met het water klotsend om en over hen heen, lagen Sylvie en Inge te genieten van de zon. Met resultaat! Inge was nog bruiner geworden, en Sylvie.. nóg roder. Aan het einde van de middag zijn we weer terug gegaan naar ons onbewoonde eiland. Hier hebben we wat gechilled; moet natuurlijk ook gebeuren! Een aantal van ons ging slapen, een ander lag in een hangmat, weer een ander ging zonnen of toch weer het water in. Dat was ook zo leuk aan de trip; de vrijheid. Doen wat je wilt en niks anders dan dat.
Na het heerlijke avondeten zijn we de rivier opgegaan. Kaaimannen spotten! Het was helemaal donker, de geluiden van de natuur was het enige wat je hoorde en daar zaten we dan, in ons houten bootje… Er was één kaaiman die zich als een plaatje liet zien; rustig staand op een boomstam die uit het water stak. Er was ook nog een vis die dacht leuk te zijn en had besloten om in onze boot te springen onder het bankje van Sylvie en Inge! Opzich niks om bang voor te zijn.. maar wanneer je in het donker in een bootje op de rivier zit omgeven door bossen, terwijl de motor van de boot vast blijkt te zitten in een net en er springt ineens in je bootje.. is dat toch even schrikken! Weer zo’n ervaring die je nooit meer vergeet.
Hierna hebben we nog gezellig met elkaar zitten kletsen onder het genot van een drankje. Dit keer was Sylvie de die hard. Samen met Petra lag ze pas om half vijf (!) in haar bed.
De volgende dag hebben we met pijn in ons hart om elf uur afscheid moeten nemen van dit paradijsje op aarde om weer die verschrikkelijke tocht terug naar het, voor ons inmiddels, normale leven in Paramaribo te gaan. Dankzij wat meer slaap en minder alcohol schoot dit keer niet heel de tijd het braaksel in Marileen’s mond. De volgende keer denkt ze toch iets meer na als ze de volgende dag op trip gaat. Zegt ze nu… we zullen zien…

Hierbij was ook Sylvie’s vakantie alweer bijna ten einde. Na nog een gezellige middag, was het aan het eind van de middag toch echt tijd om afscheid te nemen.. Maar het was een heerlijke week en een fantastisch weekend geweest!

Liefs Joni, Marileen & Inge