Stand van zaken in Suriname

Het was de bedoeling om eerder weer een mooi verhaal te plaatsen voor jullie, maar door de Surinaamse inslag die er inmiddels goed in zit (lees; luiheid), hebben jullie lang moeten wachten op een vervolg. Maar het resultaat is wel dat we een hoop spannende, leuke, nieuwe dingen inmiddels hebben meegemaakt.
Om te beginnen; slangen!
Joni heeft een ernstige angst voor deze (inmiddels) prachtige beesten. Om wat beter voorbereidt te zijn voor het binnenland, vonden we dat het noodzakelijk was om deze angst te verminderen. Zo ook vond Dion, een gids die Marileen kent. Hij heeft ons meegenomen naar een exporteur van onder andere slangen. Zie de foto’s voor het resultaat van deze onvergetelijke dag.
Het eerste bezoek uit Nederland is al gearriveerd, en op moment van schrijven ook al weer vertrokken. De moeder en tante van Marileen zijn hier voor 10, o nee 11 dagen geweest. Zij sliepen in een appartementje vlakbij. Een appartementje met zwembad, dus hier hebben we goed gebruik van gemaakt. Marileen, haar moeder en haar tante zijn met z’n drieën naar Bigi Pan geweest. Dit is een waterlandschap waar de rode ibis voorkomt. Na een tocht van 4 uur met een naar-alles-toeterende chauffeur over een hobbelweg, kwamen we aan bij de boot. Alleen de eb had ervoor gezorgd dat de boot vastzat in de modder. De aanwezige heren stonden tot hun knieën in de blubber, en na een kwartier brute kracht lag de boot in het water en konden we vertrekken. Na tien minuten varen moest de boot over de dam getrokken worden. Nu ging het veel sneller, want Marileen werd ingezet om een handje te helpen met trekken. Dat scheelt natuurlijk de halve wereld aan kracht! Het was een prachtige dag met apen, kaaimannen, heel veel mooie vogels en ja, de rode ibis! Een geslaagde dag dus!

In de week van het verblijf van Dorine en Beer (de moeder en tante van Marileen nog steeds) zouden wij, met zijn vijven, twee nachtjes de bush-bush ingaan. Brownsberg en het stuwmeer stonden op de planning. Marileen had alles goed geregeld met Dion, tenminste dat dachten we. Woensdag ging het al mis, want meneer was niet op de afgesproken tijd aanwezig en ook niet bereikbaar. We moeten toegeven dat het slecht weer was en we al hadden verwacht dat we niet konden gaan aangezien de straten blank stonden, maar hij kon op zijn minst even iets laten weten. Daar zaten we dus, gepakt en gezakt te wachten. Uiteindelijk hadden we zelf al besloten dat Dion kan klappen in zijn verhaal en zijn, op onze blote voeten en onze broek opgerold, ons een weg gaan banen door de nieuwe rivier in Suriname; de Ming Doelmanrivier, richting salsales. Beer had inmiddels een local aan zijn jasje getrokken en vervolgde haar weg achterop een brommer. We hebben een heerlijke dansavond gehad met het nieuwe salsatalent; Dorine. Inmiddels was het contact met Dion gelegd, we zouden de volgende ochtend om zeven uur vertrekken. Hij beloofde dat hij alles goed zou maken. Daar vertrouwde we, toen nog, op. De volgende dag dus vroeg uit de veren om uiteindelijk twee uur (!) te wachten op de chauffeur. Dion moest nog even inkopen doen, vertelde hij over de telefoon, maar alles zou goed komen. Wij dus mee in de bus. Een bus met twee houten bankstellen erin. We reden, en bleven rijden om uiteindelijk in Lelydorp (dat is ongeveer driekwartier rijden) te horen te krijgen dat Dion niet mee kon. Later bleek zelfs dat hij het de avond ervoor al wist. Dion had alleen met de verkeerde mensen te maken. Hij had verwacht dat we, als we eenmaal in Lelydorp zouden zijn, wel door zouden rijden. Maar helaas, dan ken je ons nog niet! Heel het plan viel in duigen. Geen bush, geen avontuur, maar wel een heerlijk zwembad en een groot stuk taart voor ons die dag. We hadden inmiddels ook al een andere tourguide geregeld voor de dag erna. We moesten en zouden namelijk naar Brownsberg gaan. Die dag erna wel echt om zeven uur vertrokken. Ja, Dion, dat kan dus wel! Richting berg, watervallen, apen, trompetvogels, boshazen etc. Het was een fantastische dag! Iedereen heeft met volle teugen genoten. De dag erna was de dag van afscheid, tenminste dat dachten we. We hadden de moeder en tante van Marileen uitgezwaaid vanaf hun appartement. Meegaan naar Zanderij had weinig zin hadden we besloten. Toen we, drie uur later, rond zeven uur lekker thuis zaten en dachten van hen af te zijn, kwam hét telefoontje. Het vliegtuig was kapot en had 24 uur vertraging!! Een extra dag dus! Rond tien uur in de avond waren ze weer terug. Wie had gedacht dat dat vier maanden verkort zou worden tot vier uur? Maar de volgende dag kwam wel het echte afscheid. Nu zijn ze echt weg…
Verder hebben we afgelopen zaterdag Holi Pagwa gevierd. Dit is een Hindoestaans nieuwjaars, lente, vrede (vanalles in een) feest. Maar het allerleukste en vreemdste aan dit feest is de manier waarop ze het vieren. Ze gooien elkaar namelijk helemaal onder met gekleurde poeder en verf! Veel mensen vieren het thuis, maar ook in de palmentuin was er een feest. Daar zijn wij natuurlijk heen geweest. En nog voor we 1 stap binnen hadden gezet, was ons gezicht al rood geverfd. Aan het eind van de middag zagen we er dus vreselijk vies en gekleurd uit. Maar gezellig was het wel. Na een half uur onder de douche was de meeste verf, op een paar gekleurde haar plukken na, eraf. Vooral in Joni haar blonde haar zijn die rode plukken duidelijk te zien, maar die slijten er vast nog wel uit…
Naast Pagwa en alle binnenlandervaringen die we dus hebben meegemaakt, gaat stage en het gewone leven ook gewoon verder. We hebben allemaal onze draai inmiddels goed gevonden en genieten van het mooie Suriname. Zo nu en dan eens uit eten (of te wel iedere dag), stappen, hangen, zonnen, stadten, dat soort dingen. Het is hier heerlijk! We missen Nederland wel en dan vooral de mensen, maar het bederft de pret niet. We genieten van al het nieuws met jullie in ons achterhoofd.

Liefs Joni, Inge en Marileen.