2 weken later..

Inmiddels zijn we twee weekjes in het mooie Suriname. Helaas kunnen we niet zeggen in het zonnige Suriname, want de regen is hier met bakken uit de hemel komen vallen. Af en toe schiet de zon er even door, maar helaas, zijn dit maar korte momentjes.
Afgelopen zondag hebben we voor het eerst echt lekker in de zon kunnen liggen. Alleen hielden we dit niet heel erg lang vol, want het was gewoon 39 graden in de zon!!!

De eerste week hebben we het rustig aan gedaan. We moeten natuurlijk ook wel wennen aan Suriname, dus een weekje vakantie was op zijn plek. In deze week hebben we de ontbrekende spulletjes in ons huis gekocht en hebben we een poging tot winkelen gedaan. Maar jammer genoeg hebben ze hier maar weinig kleren die in onze smaak vallen. Ook zijn Inge en Marileen nu al een week de trotste bezitters van een fiets. Voor Joni was nog geen fiets beschikbaar, maar gelukkig heeft zij er nu sinds zondag ook een. Het verkeer is hier alleen wel wat chaotischer en we moeten links fietsen, maar daar zijn we toch al best goed aan gewend!
Verder zijn we wezen stappen in Havana Lounge samen met Niek en Cindy. Ook zijn we geregeld uit eten geweest. We hebben al meerdere restaurants uitgeprobeerd. Restaurant Broki is toch echt wel het toppunt van ‘werken-op-z’n-Surinaams’. We kwamen om zeven uur, met rommelende buikjes, aan. Om half acht hadden we eindelijk ons drankje voor ons. Om half negen, toen eindelijk het eten aankwam, bleek dat de serveersters Inge’s bestelling even was vergeten door te geven… We hebben maar besloten dat we voortaan een uur voordat we honger hebben alvast bestellen…

Vorige week zijn we allemaal begonnen met de nieuwe stage. Inge moest er iedere dag om half zeven (!) uit om een half uur (!) te fietsen naar haar stage. Joni en Marileen konden lekker blijven liggen tot een uurtje of tien. Inge is daarentegen om drie uur weer lekker thuis. Tijd om niks te doen!!

Een samenvatting van Inge’s stage;
Eerst kei vroeg op dus.. dan naar mijn stage, Stichting Pleeggezinnen Centrale Suriname. Ik heb er nu 1 weekje op zitten. Afgelopen week heb ik niet zoveel hoeven doen. Ik heb me vooral moeten inlezen in de procedure en alle dossiers. Dus zo leuk was het nog niet.
Maar het werk wat me te wachten staat lijkt me wel echt cool! Ouders die een pleegkind willen, die melden zich bij ons aan. Er vind dan een intake plaats, een motivatie gesprek en een huisbezoek om te kijken of ze geschikt zijn.
Ook worden er kinderen bij ons aangemeld. Dit gebeurt door moeders zelf, via Justitie of weeshuizen. Voor deze kinderen wordt dan een geschikt gezin gezocht tussen alle aanmeldingen. De wat oudere kinderen gaan eerst op proef om te kijken of het daadwerkelijk een geschikt gezin is. Baby’s worden gelijk geplaatst.
De kinderen die bij ons worden aangemeld en door ons in een pleeggezin worden geplaatst, hebben vaak al vanalles meegemaakt, zoals mishandeling, misbruik, verwaarlozing, vaak hebben ze op hun jonge leeftijd al op heel veel verschillende plaatsen en tehuizen gewoond. Dus wanneer deze kinderen dan in een nieuw gezin worden geplaatst, gaat dit ook niet altijd gelijk goed. Wij moeten deze gezinnen daarom begeleiden en in de gaten houden of het echt wel de beste plaats is voor het kind.
Verder moet er ook wel veel papier werk gedaan worden, dus daarvoor heb ik mijn eigen computer op kantoor! Het wordt wel heel leuk denk ik.
Alleen de combinatie van een half uur fietsen en de enorme regenbuien hier, is wel wat minder. Heb al een paar keer door de stromende regen naar huis moeten fietsen en dat is niet leuk! Ook scheuren de auto’s hier trouwens gewoon kei hard door een plas heen terwijl ik er naast fiets.. Nou heb ik dus maar een regenjas achtig iets gehaald. Maar die dingen zijn hier gewoon nog lelijker dan in Nederland. En ze verkopen die dingen hier dan ook alleen in van die hele felle opvallende kleuren. Marileen en Joni hebben dan ook eerst 10 min. kei hard staan lachen toen ik m stond te passen. Dus nu hoop ik maar dat het stralend weer wordt en dat ik m dus nooooit aan hoef.

Een samenvatting van Joni en Marileen’s stage;
Er werken op onze stage, het Maria Internaat, drie vrouwen; zuster, tante en juf. Zuster, de directrice, is een oude vrouw die op het internaat woont en de touwtjes strak in handen heeft. Tante woont ook op het internaat. Zij zorgt voor het eten van de meisjes. En juf, zij ‘begeleidt’ de meisjes op de dag. Juf is volgens Nederlandse termen dus groepsleidster.
Op het internaat verblijven 63 meisjes van 6 tot 20 jaar. Op één weekend in de maand na zijn ze altijd op het internaat. Er is een gezamenlijke eetzaal, een studiezaal, twee slaapzalen en een veldje achter het huis. De meisjes komen om één uur thuis van school, hier begint onze werkdag. Van één tot twee wordt gezamenlijk gegeten. Daarna is er een uurtje vrij. Sommige gaan rusten, andere hangen wat rond en de kleintjes spelen. Wij spelen meestal met de kleintjes in dit uurtje. Om drie uur gaat de bel. Van drie tot vijf wordt er huiswerk gemaakt. Hierbij begeleiden wij de grotere. Tenminste, wij doen een poging tot… Die rekenmachines die wij gebruiken in Nederland zijn erg handig, maar ja, hoe reken je 4% van 238,6 ook al weer uit zonder de zakjapanner?? Om vijf uur gaat iedereen naar buiten. De groten hangen weer wat rond en de kleintjes spelen alsof hun leven er vanaf hangt. Om zes uur, als de meisjes moeten gaan ‘baden’ zit onze werkdag er weer op.
Toen we op onze tweede ‘werkdag’ aankwamen meldde tante, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, dat juf er vandaag niet was; ‘Jullie staan vandaag alleen’ Eh, pardon?? We hebben maar geprobeerd er het beste van te maken, maar het was wel even schrikken. Sindsdien staan we eigenlijk constant alleen. Meestal hangt tante of zuster wel ergens rond, maar echt bij de kinderen? Nee, dat zijn alleen wij. We hebben deze week alles maar een beetje op ons af laten komen, maar we gaan nu wat meer ‘methodisch werken’ is het plan. We zitten vol met goede ideeën dus het moet goed komen. We hebben al wel bereikt dat de kleintjes hartstikke blij zijn dat wij er zijn, dus dat is al een geslaagd doel op zich!

Vrijdag zijn we met 2 wat oudere kinderen uit het internaat naar de stad geweest. Eentje stelde namelijk voor: “Als jullie willen, kunnen wij jullie Paramaribo wel een keer laten zien.. dan gaan we met een groepje ofzo. En dan kunnen we misschien naar de stad en gaan winkelen.. of nouja niet winkelen dan, want we hebben geen geld, maar gewoon kleren kijken ofzo”.
Dat aanbod konden we natuurlijk niet weigeren.. We hebben ze daarom vrijdag middag opgehaald, zijn met ze door de stad gegaan, naar een speelhal geweest en daarna wilde ze patat gaan eten, want dat krijgen ze in het internaat nooooit!!

Dit was het tot nu toe weer eventjes, maar we zullen jullie op de hoogte houden.

Liefs Joni, Marileen en Inge