Het Franse avontuur

Samen met Cindy, Femke en Lotte ben ik, Marileen, een weekendje op vakantie geweest naar Frans Guyana. Zonder planning, enkel bezakt met heel veel kleren en een brak hoofd zaten wij vrijdagochtend om tien uur in de stad. De avond ervoor waren we weer naar Havana Lounge geweest en sliepen we om zes uur in de ochtend. God, dat verantwoordelijkheidsgevoel stijgt hier ook met de dag, maar goed, daar zaten we dus. We wisten nog niet hoe alles zou gaan lopen, maar dat was al de helft van de lol. Via via hadden we een taxi geregeld die ons naar Albina zou brengen. Albina ligt aan de kust van de rivier. Onderweg kwamen we bewapende mannen tegen die onze tassen wilden controleren. Geen probleem, gelukkig zijn we alleen alcoholisten en geen drugsverslaafden, anders was deze trip heel ergens anders geëindigd! In het Surinaams zei nog één van de mannen tegen onze taxichauffeur dat hij een rijk man was met zoveel vrouwen en of hij er niet eentje mocht hebben. Tuurlijk, joh geen probleem! Wij worden dagelijks verkocht… Die mannen hier, het blijven rare wezens! Het was ongeveer 3 uur rijden hiernaar toe. Hier hebben we een bootje geregeld die ons voor een paar euro naar de overkant bracht. De zenuwen begonnen al aardig door onze kelen te gieren, want we hadden geen stempel of iets dergelijks geregeld, dat was te veel moeite na 3 uur slaap. Toen de bootsman vroeg of we wilde stoppen bij de douane riepen we dus ook in koor; ‘NEE!!!’. Aangekomen in St. Louraint vonden we een taxi die ons voor 5 euro (!) naar het hotel bracht. 5 euro voor 3 minuten in de taxi… ‘Tja, we zijn weer in Europa…’ Na even gezwommen te hebben zijn we het dorpje ingelopen. Hier vonden we een heel leuk restaurantje ‘Chez Titi’ De naam alleen al vonden we genoeg reden om hier te gaan eten. Nog maar net bekomen van de eerste schrik, kwam direct de tweede; in een Franse kolonie spreekt men natuurlijk Frans… Dus niet alleen de euro deed ons pijn, het feit dat wij al onze schoolkennis inmiddels verdronken hebben kwam ook hard aan. Meteen werden we ook geconfronteerd met de realiteit als we terug zijn in Nederland; niet meer roken in de horeca… Voor iedereen die rookt, ik kan je zeggen, dit is geen pretje! Voor de verandering lagen we deze dag om 11 uur in ons bed. De volgende ochtend zouden we namelijk al vroeg weer op pad gaan en het tafereel van de dag ervoor was toch niet erg goed bevallen. Om 10 uur ’s ochtends, na een Frans ontbijtje, zijn we weer op pad gegaan. Met de taxi naar de taxistandplaats om een taxi naar de hoofdstad van dit land; Cayenne. Wat hier gebeurde is met geen woorden te beschrijven. We kwamen aanrijden en als een stel hyena’s kwamen er van alle kanten mannen naar onze auto gerent. Alsof we een stel celeberty’s waren. Helaas waren deze mannen net erg geïnteresseerd in ons, meer in ons geld. We vonden een taxichauffeur die Nederlands sprak en ons graag naar Cayenne wilde brengen in zijn mooie autobus. Niet alleen aan de euro’s kun je zien dat dit nog een kolonie is en Suriname niet, ook de voorzieningen zijn stukken beter in Frans Guyana. Er is hier asfalt, er zijn verkeersborden, er staan lijnen op de weg, er zijn normale supermarkten, de huizen zien er beter uit, dat soort dingen. We sjeezden met 120 kilometer per uur, aan de goede kant van de weg, door het prachtige landschap. Op de weg hadden we nog wel even de schrik van ons leven; douane! We wisten dat we op zich hier mochten zijn, maar wat als de beste man zou kijken naar onze visa van Suriname? Gelukkig wenste hij ons enkel een goed verblijf, maar drukte ons wel op het hart voorzichtig te zijn. Eh, is het zo gevaarlijk dan? We zullen het wel zien! Na 3 uur ongeveer kwamen aan in de stad. De taxi bracht ons naar een pension wat eruit zag als een afwerkplek uit een slechte film, maar goed de andere hotels waren 90 euro pp, dus tja, dit vonden we de beste optie. Na even gerust te hebben zijn we de stad ingegaan. Ik had hier meer van verwacht, misschien een H&M ofzo, maar helaas, de winkels hier waren niet veel meer waard dan in Paramaribo. Misschien kan Frankrijk hier ook wat geld insteken?? Wat is die euro schrikken zeg! De cijfers zijn hetzelfde, alleen het teken verschilt! Voor iedereen die dit nog niet weet 1 euro is ongeveer 4 SRD waard, dus ja, 4 keer zoveel betalen voor dezelfde rommel is niet erg leuk… Op weg naar het hotel hadden we al een DelyFrance gezien, dus het water liep ons al in de mond bij de gedachte dat we eens wat anders zouden eten dan de eeuwige tosti of hamburger bij het Vat, maar helaas ook dit was ons niet gegund, want deze had zijn deuren al gesloten. Daar ging ons broodje Filet American… Na wat gewinkeld te hebben in de souvenirshops kwamen we één winkel tegen waar ze leuke kleren verkochten. De euro’s vlogen dus over de toonbank. Mijn belangrijkste aanwinst; een t-shirts met de tekst ‘I’ll sleep when I’m old’. Toepasselijk? Dacht ik ook! Die avond hebben we weer heerlijk gegeten in een gezellig restaurantje. Daarna zijn we nog een cocktail gaan drinken en zijn toen zachtjes aan richting hotel gegaan. De volgende dag werden we om twaalf uur opgehaald door een busje die ons weer naar Albina bracht. De terugreis kon dus beginnen. Goed zes uur later en allen 200 euro lichter waren we weer thuis. Ook al is het hier één grote rotzooi, schreeuwen en fluiten de mannen non-stop naar je en zien we al ruim drie maanden hetzelfde, wat waren we blij dat we terug waren! Suriname is nu ons thuis, en thuis komen is heerlijk. We vragen ons alleen wel af, hoe zal het zijn om dit alles straks voorgoed achter ons te laten. Straks moeten we weer naar Nederland. Nog even niet aan denken, nu nog eerst zes weken genieten!

Ik wil ook nog even een ander belangrijk bericht toevoegen aan dit mooie verhaal;
Zoals jullie waarschijnlijk allemaal wel weten is onze minister-president hier geweest. Wat jullie niet weten is dat ik vrolijk een praatje met hem heb gemaakt onder het genot van een drankje. JP had samen met vijfentwintig Nederlandse studenten gedineerd en gelukkig waren deze lui (bedankt Cindy!) zo brutaal geweest om hem uit te nodigen bij het Vat. Niemand had verwacht dat hij het zou doen, maar hij kwam echt! We zaten al met een grote groep bij het Vat, waaronder ook zo’n vijf studenten die bij het diner waren geweest, dus hij kwam gewoon bij ons zitten. Ik kon het natuurlijk niet laten om te vragen of ik met hem op de foto mocht. De beste foto hiervan heb ik niet zelf, dus deze is wat onscherp (Sabien, I want it!!) Ik heb toen nog even met hem staan kletsen, erg leuk! De volgende dag zaten we bij La Caff en zagen we hem zitten bij een restaurantje. Naima, Cindy en ik trokken onze stoute schoenen aan en zijn op hem afgestapt. Hij was weer erg vriendelijk en we hebben weer even staan kletsen. Ik heb staan kletsen met de minister-president! Alsof het niks was!

En o ja, beter laat dan nooit; dus ook nog wat foto's van mijn koninginnedagfeest! Ook zijn we nog op trip geweest naar Bergendal. Dit is een adventure-parc buiten de stad. Hier heb ik kennis gemaakt met Tipu; de liefste aap van de wereld! Ook kun je daar aan een kabel door de bossen en over de rivier sjeezen! Een prachtige ervaring erbij!